خلوتگاه من

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست 

نمیدونم چرا هر چه سنگه واسه پای لنگه شاید اینم امتحانی از خداس 

 

من هیچ وقت گله ای نکردم حتی تو بدترین شرایط ولی همیشه ناراضی بودم 

 

میگن اگه خدا میخواد بندشو امتحان کنه اون رو دوره یه مشت مشکل میپیچه هر چقدر مشکل بزرگتر باشه امتحانش بزرگتره 

 

شاید این اهمیتی از سوی حق باشه 

 

من که هرچی داشتم به ضررم بود کاش هوشیار نبودم کاش مثله مردمم خواب غفلت به سر میبردم کاشکی ........

 

زندگیم که مثله یه مرگ تدریجیه شاید کلمه ی پشتم خراب جلوم سراب برای منم درست باشه 

 

یاور اینبار اروم میخونه تو گوشم :

 

 

اي خدا من به کسي کاري ندارم 

ولي زخم از همه خوردن شده کارم

از غريب و کسي که وصله ي جونه

پشت پا خوردم و مردن شده کارم

کاشکي هوشياي نصيبم نميشد 

باعث رنج و غريبم نميشد 

اخه هوشياري غمه بزرگيه 

کاشکي هوشياري نصيبم نميشد 

بعضي ها قيد همچي رو زدن 

بعضي ها اسير اقبال بدن

اوون بالا نشستي بگو اي خدا چه عذابيه بدنيا اوومدن 

کاشکي هوشياري نصيبم نميشد

باعث رنج و عذابم نميشد

اخه هوشياري غم بزرگيه 

کاشکي هوشياري نصيبم نميشد

هرکجا پا ميزارم

هرجا که ميرم

پيش چشمم ميبينم حلقه ي داري

اي خدا من خودمم هيچ نميدونم

چرا هر گل ميشه پيش چشمام خاري

کاشکي هوشياري نصيبم نميشد

باعث رنج و عذابم نميشد

اخه هوشياري غم بزرگيه کاشکي هوشياري نصيبم نميشد

مرگ تدريجي شده هستي برام

نقش خنده مرده رو لبام

اي خدا هرکسي از راه ميرسه ميکنه چاه دورنگي پيش پام

کاشکي هوشياري نصيبم نميشد باعث رنج و غريبم نميشد

اخه هوشياري غم بزرگيه کاشکي هوشياري نصيبم نميشد 

......

:: برچسب‌ها: (مرگ ),